AN...

Το ποίημα του Ρ. Κίπλινγκ ‘ΑΝ…’

AN ...

Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος σαν γύρω σου

οι πάντες τά'χουν χαμένα και φταίχτη σε κρατούν για τούτο.

Αν μπορείς να πιστεύεις σ΄εσένα σαν όλοι προς σε δυσπιστούν μα και ν'ανέχεσαι σαν αμφιβάλλουν για σένα.

Αν μπορείς να προσμένεις χωρίς ν'αποκάνεις ποτέ καρτερώντας κι αν σε μπλέξουνε ψεύτες  εσύ με το ψέμα δεν μπλέξεις.

Κι αν μισημένος , την ψυχή σου κλεισμένη στο μίσος

μα και δίχως να δίνεις περισσή καλωσύνη και ουδέ παρά πολύ συνετός να μην είσαι στα λόγια.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως ωστόσο και να κάνεις τα όνειρα σκοπό της ζωής σου.

Αν μπορείς ν'ανταμώσεις το θρίαμβο κι είτε την ήττα

και να φέρεσαι πάντα και στους δύο δυνάστες το ίδιο.

Αν μπορείς να υποστείς, μιαν αλήθεια που πείς

να τη βλέπεις διαστρεμμένη να γίνεται φάκα για βλάκες.

Κι αν της ζωής σου το έργο μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια και να σκύβεις ξανά να το κτίσεις με φθαρμένα εργαλεία.

Αν μπορείς να σωριάσεις μια στίβα τα κέρδη, το βιός σου και σε μια ζαριά να ρισκάρεις τα πάντα μια κι έξω και να χάνεις, και πάλι ν'αρχίσεις από τ'άλφα δίχως ποτέ τσιμουδιά να μην πείς για τα κέρδη που πάνε.

Αν μπορείς ν'αναγκάσεις τα νεύρα , τους μύς, και την καρδιά σου να δουλεύουν για σένα κι αφού σπάσουν κι αφού παραλύσουν κι έτσι μπορέσεις ν'αντέξεις ακόμα

σαν μέσα σου πια δεν υπάρχει τίποτε εξόν από τη θέληση που τους προστάζει ΒΑΣΤΑΤΕ.

Αν με τα πλήθη μιλώντας  φυλάξεις την πάσα αρετή σου κι αν με ρηγάδες δεν χάσεις το νού σου.

Κι αν ούτε εχθροί ούτε φίλοι να σε πονέσουν μπορούνε

κι αν λογιάζεις τους πάντες αλλά κανένα περίσσια.

Κι αν μπορείς να διατρέχεις στο κάθε λεπτό που ποτέ δεν συγχωρνάει, όλο το δρόμο που πρέπει να γίνει στα εξήντα του μέρη.

Τότε δική σου θε να'ναι όλη ή γή κι ό,τι μέσα της κλείνει τρανότερο. Τότε θε να΄σαι άντρας παιδί μου.