ΕΛΙΑ ... δέντρο της Σοφίας...

ελαιώνες στην Βιάννο (φ.Μ.Κυμάκη)

 

 

 

 

 

 

Από την Έμπαρο κρασί κι απο τη Βιάννο λάδι κι απο το Μυλοπόταμο ελιές και παξιμάδι λέμε στην Κρήτη για να τονίσουμε τα εκλεκτά προϊόντα κάποιων τόπων μας.

Βρήκα ενδιαφέρον αυτό το παλιό άρθρο του οποίου η πηγή δεν λειτουργεί πλέον αλλά αξίζει να το θυμηθούμε .
Ευχαριστούμε την κ. Πιτσικάκη για το αξιόλογο άρθρο

--------------------

ΕΛΙΑ δέντρο της Σοφίας, της Ελπίδας, της Ειρήνης και το λάδι της

από την Μαρία Πιτσικάκη
Δημοσιογράφος - Ζωγράφος

Στην Ελιά, θρησκείες, μύθοι και  παραδόσεις   έχουν προσδώσει σχεδόν μαγικές ιδιότητες. Λατρεύτηκε από όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές για τους πολύτιμους καρπούς της και το λάδι της. Οι ελιές και το λάδι τους, αποτέλεσαν και αποτελούν βασικό είδος διατροφής, πηγή ενέργειας και υγείας.

ΣΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ

Σύμφωνα με όλες τις εκδοχές η Ελιά κατάγεται από την ανατολική Μεσόγειο. Σ΄ένα από τους παλαιότερους βαβυλωνιακούς κώδικες, καταγράφονται λεπτομέρειες για το εμπόριο των καρπών της ελιάς και του ελαιολάδου.Έλληνες, Αιγύπτιοι, Σύριοι, και Φοίνικες στον τότε πολιτισμένο κόσμο, εμπορεύονταν μεγάλες ποσότητες ελαιολάδου. Οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το λάδι της ελιάς σχεδόν παντού. Στο καθημερινό τους φαγητό, στο φωτισμό, στα φάρμακα, στα αρώματα και στα καλλυντικά, στις ιερές τελετές.

 
Υπήρξαν εποχές, στις οποίες δεν μπορούσε να θεωρηθεί όμορφος και κομψός ένας άνδρας, αν δεν είχε ξυρίσει τελείως  τα μαλλιά του και δεν είχε αλείψει το κεφάλι του με λάδι. Τα προϊόντα της ελιάς, όπως αναφέρει ο Όμηρος ήταν πολύ διαδεδομένα στον Ελλαδικό χώρο. Μάλιστα στην αρχαία Ελλάδα, δύο Ελιές , είχαν ιδιαίτερη θέση. Η μία βρισκόταν στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως και ήταν το δέντρο που χάρισε η Παλλάδα Αθηνά στην αγαπημένη της πόλη, κερδίζοντας έτσι την προτίμηση των Αθηναίων. 

Η δεύτερη, η καλλιστέφανος ελαία, ήταν το δέντρο που έφερε ο Ηρακλής στην Ολυμπία από τα Ουράλια και με τα κλαδιά της βραβεύονταν οι ολυμπιονίκες. Μάλιστα, όποιος επέστρεφε στην πατρίδα του με το κόντινο, έτσι ονομαζόταν τα κλαδιά αυτής της αγριελιάς, είχε εξασφαλίσει την εκτίμηση του κόσμου για όλη του την ζωή.
Στην Αρχαία Ελλάδα, οι νόμοι προστασίας της καλλιεργημένης αλλά και της άγριας ελιάς, ήταν πολύ αυστηροί. Αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος ότι κατέστρεψε μια ελιά, ήμερη ή άγρια, για να αντιμετωπίσει την ποινή του εξοστρακισμού και να δημευτεί η περιουσία του. Ακόμη και στα κτήματά τους οι Αθηναίοι, δεν είχαν το δικαίωμα να κόψουν πάνω από δύο ελιές σε ολόκληρη τη ζωή τους.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΔΥΣΗ

Οι Έλληνες άποικοι διέδωσαν την ελιά στη Σικελία, την Σαρδηνία και τη νότια Γαλλία. Το κλίμα αποδείχτηκε και στις περιοχές αυτές ιδανικό για την καλλιέργεια του δέντρου. Την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα το λάδι της ελιάς έχει γίνει ένα από τα μέτρα επίσημων συναλλαγών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. 

Ο Πλούταρχος υπολόγισε ότι η κατάσταση της Αφρικής από τον Καίσαρα θα απέφερε στην Ρώμη 3εκατομμύρια λίτρα ελαιόλαδου κάθε χρόνο!

Η ΕΛΙΑ ΣΑΝ ΣΥΜΒΟΛΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ

Η Ελιά και το λάδι αναφέρετε πολλές φορές στη Χριστιανοσύνη, όπως, με κλάδο ελιάς αννήγγειλε το περιστέρι στο Νώε το τέλος του κατακλυσμού και  την υποχώρηση των νερών, μας αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη.
Ο Χριστός επισκεπτόταν συχνά το όρος των ελαιών και τον Ελαιώνα της Γεσθημανή. Επίσης κάτω από τις ελιές τους δίδαξε ο Χριστός τους μαθητές Του και  εκεί εμφανίστηκε πρώτη φορά μετά την ανάστασή Του.
Το λάδι,χρησιμοποιείται στα καντήλια για τον φωτισμό των εκκλησιών, αλλά και στην τελετουργία του μυστηρίου της βάφτισης.

ΛΑΔΙ: ΘΡΕΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ

Αναφέρεται ότι είναι πολύ πιθανό ο άνθρωπος να χρησιμοποίησε πρώτα το ελαιόλαδο και ύστερα, ίσως πολύ αργότερα να βρήκε τον τρόπο με τον οποίο ξεπικρίζουν τις ελιές για να γίνουν βρώσιμες.

 
Στη Μινωϊκή Κρήτη υπήρχαν ελαιώνες όπως και σήμερα και ευρήματα από κουκούτσια ελιάς μέσα σε δοχεία μας δείχνουν ότι και εκείνη την εποχή οι βρώσιμες ελιές ήταν βασική τροφή των Μινωϊτών. Επίσης και το λάδι ήταν ένα από τα πολύτιμα αγαθά της εποχής εκείνης, αφού το χρησιμοποιούσαν σαν φωτιστικό, στις τελετές προς τις μινωικές θεότητες αλλά και σαν καλλυντικό οι μινωίτησες.

 
Η θρεπτική αξία του λαδιού είναι πολύ υψηλή. Έχει περίπου 900 θερμίδες ανά 100 γραμμάρια και αυτός είναι μάλλον ο λόγος που κατέχει την πρώτη θέση στη διατροφή όλων των λαών που το γνωρίζουν.
Το λάδι για πολλούς αιώνες χρησιμοποιήθηκε στη διατροφή, σαν φωτιστική ύλη αλλά   και σαν φάρμακο σε πολλές παθήσεις. Δερματικές παθήσεις, δυσκοιλιότητα, ωτίτιδες, αντιμετωπιζόταν με σκέτο ελαιόλαδο ή θεραπευτικά έλαια. Όπως ήταν φυσικό το λάδι, βρήκε τη θέση του και στη μαγεία. Σήμερα χρησιμοποιούμε λάδι για ξεμάτιασμα!
Η θεραπευτικές ιδιότητες του ελαιολάδου αποδεικνύεται ιδιαίτερα βάσιμη αν κρίνει κανείς από τις  μελέτες και τα στοιχεία διεθνών οργανισμών υγείας 

Επίσης η μελέτη των στατιστικών στοιχείων για τις συνήθειες διατροφής των λαών της Ευρώπης απέδειξε ότι στη Κρήτη που καταναλώνουν ελαιόλαδο, αντί για άλλα φυτικά έλαια ή ζωικά λίπη, αντιμετωπίζουν πολύ λιγότερα καρδιαγγειακά προβλήματα από τους κατοίκους του Βορρά. Το ελαιόλαδο, σε συνδυασμό με άλλες τροφές, όπως το σκόρδο, τα κρεμμύδια και οι σαλάτες, βοηθά στη διατήρηση της ισορροπίας του μεταβολισμού και τη σωστή ανάπτυξη του νευρικού συστήματος.
Πολλοί γιατροί υποστηρίζουν την καθημερινή διατροφή του ελαιολάδου, διότι περιέχει μεγάλο ποσοστό σε μονοακόρεστα λιπαρά οξέα, τα οποία είναι απαραίτητα για τον περιορισμό της «κακής» χοληστερίνης, που θεωρείται υπεύθυνος για τα περισσότερα κυκλοφοριακά και καρδιακά προβλήματα.
 

Το ελαιόλαδο είναι ιδανικό όχι μόνο για τις ωμές ή μαγειρευμένες τροφές, αλλά και για τα τηγανητά, αφού δεν διασπάται σε πολύ μεγαλύτερη θερμοκρασία απ΄ότι οποιοδήποτε άλλο λάδι ή λίπος.
Επίσης οι ελιές δίνουν 130 θερμίδες ανά 100 γραμμάρια και αποτελούσαν από τα Μινωϊκά χρόνια, αλλά και αποτελούν ένα σημαντικό συμπλήρωμα στο τραπέζι των Κρητικών.
Αφού ανακάλυψαν τον τρόπο με τον οποίο ξεπικρίζουν οι ελιές, και ο οποίος είναι ο ίδιος που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα, άρχισαν να τους προσθέτουν αρωματικά χόρτα και σπόρους, παρασκευάζοντας έτσι διάφορα ορεκτικά.
Σ΄όλο το νησί βλέπομε τους ίδιους τρόπους επεξεργασίας και συντήρησης των βρώσιμων ελιών.

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ…

Όταν ο Ξέρξης κατέλαβε την Αθήνα έκαψε την ελιά που χάρισε η Θεά Αθηνά στην αγαπημένη της πόλη και ήταν φυτεμένη στην Ακρόπολη. Η θεά θύμωσε με την ασέβειά του και βοήθησε τους Έλληνες να κερδίσουν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Ο Αδάμ, όταν ένιωσε ότι πλησιάζει ο θάνατός του θύμισε στον θεό ότι τους είχε υποσχεθεί το έλαιον της Άφεσης. Ο Θεός έστειλε ένα άγγελο, ο οποίος έβαλε στα χείλη του Αδάμ τρεις  σπόρους. Από τον τάφο τους ξεφύτρωσαν αργότερα τρία δέντρα: Μια ελιά, ένα κυπαρίσσι και ένας κέδρος.
Τα γαμήλια στέφανα στην αρχαία Ρώμη, ήταν φτιαγμένα από κλαδιά αγριελιάς.
Το γιατροσόφι της γιαγιάς: Ένα κομμάτι βαμβάκι ποτισμένο σε λίγο ζεστό λάδι για τον πόνο στο αυτί και μια κουταλιά λάδι μετά το φαγητό για τα «τεμπέλικα» έντερα.
Και μια παροιμία. Οι ελιές με το κουκούτσι βάζουν στον άνθρωπο παπούτσι.

7 λόγοι για να τρώτε αγνό, παρθένο λάδι ελιάς
1)      Αντικαθιστά το βούτυρο στη μαγειρική
2)      Για πιο υγιεινό φαγητό μπορείτε να προσθέσετε λάδι στο τέλος του μαγειρέματος
3)      Αν το ανακατέψετε με διάφορα μυρωδικά (βασιλικό, Μαϊντανό, ρίγανη, δυόσμο κ.λ.π.) αντικαθιστά τις έτοιμες σάλτσες
4)      Συντελεί στην αποφυγή καρδιαγγειακών παθήσεων
5)      Είναι ευκολοχώνευτο
6)      Δεν παχαίνει, όπως πολλοί πιστεύουν
7)      Για την ακρίβεια, περιέχει τον ίδιο αριθμό θερμίδων με άλλα ‘’ελαφρύτερα’’ λάδια που συχνά συνιστώνται

Το ελαιόλαδο ταιριάζει στο παιδί

Έχει μόνο 9 θερμίδες κατά γραμμάριο, περιέχει σημαντική ποσότητα βιταμίνης Ε που προστατεύει τα λιπαρά οξέα από την οξείδωση (η Ε είναι απαραίτητη για μικρούς και μεγάλους) και προβιταμίνη Α (καροτένιο).
Έχει επίσης μεγάλη αντοχή στις υψηλές θερμοκρασίες και μπορεί να φτάσει στους 210 βαθμούς Κέλσιου χωρίς να διασπαστεί, σε αντίθεση με άλλα φυτικά έλαια ή βούτυρα που δεν αντέχουν στις υψηλές θερμοκρασίες. Αυτό είναι το λάδι της ελιάς, που εκτός των άλλων έχει αποδειχτεί σημαντικός παράγοντας ισορροπίας του μεταβολισμού και αύξησης του οργανισμού. Κι αυτό, γιατί η σύνθεσή του ταιριάζει πολύ με τα λιπαρά που περιέχονται στον οργανισμό και έτσι αφομοιώνεται ευκολότερα από άλλα λάδια.

ΛΑΔΙ ΤΟ ΝΕΚΤΑΡ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Μαύρες, πράσινες ή καφέ, απλές ή γεμιστές οι ελιές είναι ένα νοστιμότατο ορεκτικό. Το λάδι τους απαραίτητο στην Κρητική κουζίνα  που αποτελεί ένα ιδανικό σύμμαχο για την καλή υγεία, τη μακροζωία και τη δίαιτα.

ΕΛΙΑ Η ΤΙΜΗΜΕΝΗ

Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στον κόσμο στην παραγωγή επιτραπέζιων και βρώσιμων ελιών και γι΄αυτό πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι!
Το δέντρο της ελιάς, στη χώρα μας καλλιεργείται τουλάχιστον από το 3.500  π. Χ.
Είναι ένα δέντρο αιωνόβιο, κυρίως η Χοντρολιά, που χρειάζεται 35 χρόνια για να ενηλικιωθεί και μέχρι τα 150 της χρόνια  βρίσκεται στη παραγωγική της περίοδο. Μετά αρχίζει να γερνά και  η απόδοσή της πέφτει. Τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας γίνεται μια αναδιάρθρωση του είδους της ελιάς και φυτεύουν ψιλολιές και αυτό γιατί χρειάζονται λιγότερα χρόνια να καρποφορήσουν (γύρω στα πέντε),παράγουν  περισσότερο καρπό και καλύτερο λάδι.
Ανάλογα με την περιοχή οι ελιές ανθίζουν μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου, απ΄όπου ένα στα είκοσι άνθη θα δέσει καρπό, για να ωριμάσει στα μέσα του Φθινοπώρου. Ο καρπός άγουρος έχει ένα πράσινο χρώμα και καθώς ωριμάζει παίρνει ένα χρώμα μοβ για να καταλήξει στο μαύρο που όλοι ξέρουμε.
Έχουμε αρκετές ποικιλίες που καλλιεργούνται και χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Τις ελιές για λάδι και τις επιτραπέζιες.
Για να φύγει η πικρή γεύση της ελιάς και να διατηρηθεί, στη Κρήτη ακόμα και σήμερα, χρησιμοποιούν τον ίδιο τρόπο  που χρησιμοποιούσαν και στην αρχαιότητα.
Μαζεύουν προσεκτικά τις ελιές, διαλέγουν τις καλύτερες, τις πλένουν με άφθονο νερό και τις βάζουν σε ένα κιούπι μα αλατόνερο. Το νερό πρέπει να αλλάζεται τακτικά, τουλάχιστον κάθε μέρα, για δέκα περίπου μέρες μέχρι να αποβάλλουν οι ελιές το ταννικό και γαλλικό οξύ που περιέχουν.
Συντηρούνται μέσα σε βάζα ή κιούπια σε σαλαμούρα  (νερό με αλάτι), σε λάδι ή ξίδι. Σε πολλές περιοχές προσθέτουν αρωματικά χόρτα, όπως μάραθο ή κάπαρη, που δίνουν χαρακτηριστικό άρωμα στις ελιές.
Ανάλογα με τον χρόνο συγκομιδής και την επεξεργασία που θα υποστούν οι πράσινες ελιές γίνονται τσακιστές ή σκιστές, ξιδάτες, σε αλάτι οι μαύρες, ξεραμένες στον ήλιο οι θρούμπες, ακόμη και γεμιστές με αμύγδαλα ή γλυκιά κόκκινη πιπεριά.

ΤΟ ΛΑΔΙ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ

 Οι Ελιές που προορίζονται για το ελαιοτριβείο δεν πρέπει να είναι άγουρες, γιατί το λάδι θα έχει πικρή γεύση, ενώ αν είναι πολύ ώριμες δίνουν υπερβολικά παχύ λάδι. Πρέπει λοιπόν να μαζεύονται στο σωστό σημείο ωρίμανσης, και ο καρπός να μεταφερθεί αμέσως στο ελαιοτριβείο, να πλυθεί και να αφαιρεθούν τα φύλλα και τα κλαδάκια. Πριν από χιλιάδες χρόνια, οι ελιές πιέζονταν σε πέτρινες γούρνες και το λάδι μαζευόταν σε αμφορείς.
Σήμερα υπάρχουν διάφορες μέθοδοι για την παραγωγή του λαδιού, με σύγχρονα μηχανήματα έτσι ώστε να μην ταλαιπωρείται ο πολύτιμος χυμός της ελιάς. Το λάδι είναι πολύ ευαίσθητο προϊόν, και μέχρι να ωριμάσει, χρειάζεται, πρώτον από τον ελαιουργό μεγάλη προσοχή και καθαριότητα και δεύτερο να φυλάσσεται σε δροσερό και  σκοτεινό μέρος χωρίς να έρχεται σε επαφή με τον αέρα.

ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΛΑΔΙΟΥ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ

Στο εμπόριο κυκλοφορούν κωδικοποιημένοι τύποι λαδιού, με ονομασίες που δηλώνουν αυστηρά ελεγχόμενη ποιότητα, από άριστη μέχρι ανεκτή.
Παρθένο: Είναι το ελαιόλαδο που παράγεται μόνο με μηχανικά μέσα, έτσι ώστε να μην αλλοιώνεται η ποιότητά του, η οποία εξαρτάται από την οξύτητα, το χρώμα, το άρωμα και τη γεύση του.
Χωρίζεται σε δύο κατηγορίες, το έξτρα παρθένο με οξύτητα κάτω από 1% και το παρθένο, με οξύτητα από 1 – 3,3%. Το έξτρα παρθένο είναι ιδανικό για σαλάτες, ψάρια στα κάρβουνα, ωμές σάλτσες και βραστά χορταρικά, ενώ στα μαγειρευτά φαγητά καλό είναι να προστίθεται λίγο πριν τελειώσει το μαγείρεμα  για διατηρήσει τη γεύση και τη θρεπτική του αξία.
Ραφινέ: Τα λάδια που παράγονται με φυσικές ή χημικές διαδικασίες για να βελτιωθεί το χρώμα, η οσμή και η γεύση τους ονομάζονται λάδια ραφινέ. Είναι χαμηλής ποιότητας και θρεπτικής αξίας.
Αγνό: Το λάδι που αποτελείται από μίγμα παρθένου και ραφινέ σε διάφορες αναλογίες είναι το λάδι ραφινέ. Η ονομασία αυτή καλύπτει μια πολύ μεγάλη γκάμα ποιοτήτων. Μερικά από τα αγνά ελαιόλαδα είναι τόσο καλής ποιότητας ώστε δύσκολα ξεχωρίζουν από τα παρθένα, ενώ άλλα είναι απλώς καλά. Μεγάλη διαφορά υπάρχει στη γεύση τους από μάρκα σε μάρκα. Χρησιμοποιείται στις σαλάτες, το μαγείρεμα και στο τηγάνι.

ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΞΤΕ

Το λάδι είναι υγιεινό, εύπεπτο, θρεπτικό, νόστιμο και βρίσκεται στην πρώτη σειρά από όλα τα φυτικά λάδια. Η καλή ελιά παράγει και καλό λάδι. Σημαντικό ρόλο επίσης παίζει  και η προσεκτική του επεξεργασία.
Το καλό λάδι, είναι καθαρό και διαυγές. Έχει χρώμα ανοικτό πράσινο μέχρι χρυσοκίτρινο. Μυρίζει ελαφρά και είναι στη γεύση ευχάριστο.
Τα καλύτερα λάδια είναι τα αγουρέλαια, καθώς και αυτά που πρωτοβγαίνουν από τον καρπό. Τα λάδια, για να τα καθαρίσουν από την οξύτητά τους τα ραφινάρουν. Έτσι όμως χάνουν τα πολύτιμα συστατικά τους, ακόμη και τη γεύση τους. Μέχρι 5 βαθμούς οξύτητα το λάδι είναι καλό. Την οξύτητα την εξακριβώνουμε με το ειδικό οξύμετρο.
Μια πρακτική μέθοδος για να κρίνετε την ποιότητα του λαδιού, είναι η δοκιμή «του ουρανίσκου». Πάρτε ελάχιστο λάδι με την άκρη της γλώσσας και φέρτε το όσο πιο πίσω μπορείτε στον ουρανίσκο. Κλείστε καλά το στόμα και πλαταγίστε τη γλώσσα στον ουρανίσκο. Περιμένετε λίγα δευτερόλεπτα για να απελευθερωθεί η γεύση και το άρωμα του λαδιού και έπειτα «στύψτε» το στόμα για να γευτείτε την απόγευση του λαδιού.
Με τον τρόπο αυτό, διακρίνεται αμέσως το τάγγισμα. Με αυτή τη δοκιμή το πραγματικά καλό λάδι αφήνει μόνο ελάχιστη γεύση.

ΝΟΘΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΔΙΟΥ

Το λάδι το νοθεύουν με άλλα φυτικά λάδια. Για να το εξακριβώσουμε, χύνουμε μέσα σε 8 γραμμάρια ελαιόλαδο 2 γραμμάρια διάλυμα από αραιό χρωμικό οξύ. Το αφήνουμε να ηρεμίσει 24 ώρες. Αν είναι καθαρό, είναι αγνό. Αν έχει θολώσει, είναι νοθευμένο.
Επίσης, ανακατεύουμε μέσα σε ένα μπουκάλι 10 γραμμάρια νιτρικό οξύ, 1 γραμ. σκόνη ζάχαρη και 10 γραμ λάδι. Το αφήνουμε να ηρεμήσει. Αν διατηρήσει το χρώμα του είναι αγνό. Αν το χρώμα του γίνει  κόκκινο, τότε είναι νοθευμένο με βαμβακέλαιο.
Ακόμη ρίχνουμε 5 γραξμ. Νιτρικό οξύ μέσα στο λάδι και το αφήνουμε να ηρεμίσει 12 ώρες. Αν το λάδι είναι καθαρό γίνεται πράσινο και ύστερα μαυρίζει.

ΤΟ ΛΑΔΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ

Όσο πιο καλό είναι το ελαιόλαδο, τόσο πιο πολύ προσοχή χρειάζεται για να μην χαλάσει. Εχθροί του είναι το φως, η ζέστη και ο αέρας. Αν αγοράζεται μεγάλες ποσότητες, τοποθετήστε το σε καθαρά πήλινα πιθάρια, ή μεταλλικά ιδικά για λάδι.    Καλύτερα είναι να το μεταγγίζεται σε γυάλινα μπουκάλια, τα οποία θα κλείνουν καλά και θα τα φυλάτε σε σκοτεινό, δροσερό μέρος. Μη βάζετε το μπουκάλι του λαδιού δίπλα στα μάτια της κουζίνας, γιατί η ζέστη θα το κάνει να ταγγίσει γρήγορα.
Χρησιμοποιείται το λάδι με μέτρο. Δεν χρειάζεται το φαγητό να… «κολυμπά» στο λάδι. Η γεύση του είναι αρκετά πλούσια ώστε να μη χρειάζεται μεγάλη ποσότητα.

 
Ελαιόλαδο: το καλύτερο και για το τηγάνισμα
Χάρη στη σύνθεσή του έχει μεγάλη αντοχή στη θέρμανση. Μπορεί να φτάσει στους 210 βαθμούς χωρίς να διασπαστεί, σε αντίθεση με άλλα φυτικά έλαια ή βούτυρα που δεν αντέχουν στις ψηλές θερμοκρασίες. Γνωρίζοντας ότι η θερμοκρασία τηγανίσματος είναι 180 βαθμοί Κελσίου οι ειδικοί λένε ότι: Το χοιρινό λίπος διασπάτε στους 180 βαθμούς, το Σογιέλαιο και Ηλιέλαιο στους 170, το Αραβοσιτέλαιο στους 160, η Μαργαρίνη στους 150 και το Βούτυρο στους 110 βαθμούς Κελσίου.