Αιμίλιος Λεγκράν Γάλλος συγγραφέας

14 Νοεμβρίου 1903 (118 χρόνια πριν) πέθανε:

Αιμίλιος Λεγκράν Γάλλος συγγραφέας

Ο Αιμίλιος Λεγκράν ή Εμίλ Λεγκράν (γαλλικά: Émile Legrand, πλήρες όνομα: Émile Louis Jean Legrand, επίσης λογοτεχν.: Αιμυλίος Λεγρανδίος ή Αιμιλίος Λεγράνδ, 30 Δεκεμβρίου 1841 - 14 Νοεμβρίου 1903) ήταν Γάλλος ακαδημαϊκός, φιλόλογος και συγγραφέας. Θεωρείται σημαντικός ελληνιστής και φιλέλληνας. Είναι γνωστός για τα έργα του της Ελληνικής Βιβλιογραφίας στο οποίο καταγράφει την ελληνική λογοτεχνία και λαογραφία από τον 15ο αιώνα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα.

Βιογραφία

Ο Αιμίλος Λεγκράν γεννήθηκε το 1841 στην πόλη Φοντενέ Λε Μαρμιόν της Κάτω Νορμανδίας, όχι πολύ μακριά από την Ρουέν. Αρχίζει να έχει την πρώτη επαφή με την ελληνική γλώσσα και γραμματεία από τα μαθητικά του χρόνια, όταν στο σχολείο του μένει μετεξεταστέος επειδή δεν πέρασε το μάθημα των Ελληνικών. Αυτό αντί να τον αποθαρρύνει, τον πεισμώνει και από τότε ασχολείται με ζήλο με τα ελληνικά γράμματα. Αφού παρακολούθησε μαθήματα στην ιερατική σχολή, έγινε έπειτα δημοσιογράφος και τελωνειακός υπάλληλος. Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται σύντομα στην βυζαντινή και νεοελληνική φιλολογία.
Συγγραφικό έργοΓίνεται γνωστός από τα πρώτα του συγγράμματα που εξέδωσε το 1875 και διορίζεται καθηγητής της ελληνικής φιλολογίας στη Σχολή Ανατολικών Γλωσσών στο Παρίσι. Για να συλλέξει την βιβλιογραφία του, ταξίδεψε στην Ιταλία, την Ελλάδα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία ενώ το ερευνητικό και συγγραφικό έργο του καλύπτει 25.000 σελίδες. Η συλλογή αυτή των ελληνικών κειμένων και προφορικών παραδόσεων θεωρείται πολύ σημαντική, όπως και η συλλογή των βιογραφιών των Ελλήνων λογίων της βυζαντινής και της ύστερης βυζαντινής εποχής, από την Ελλάδα και τις παροικιακές πόλεις των Βαλκανίων και της υπόλοιπης Ευρώπης. Στην προσπάθεια του συμβάλλουν λόγιοι και συγγραφείς της εποχής του και συνεργάζεται με τον ιστορικό Αθανάσιο Παπαδόπουλο Κεραμέα, ο οποίος εξέδωσε την Ιεροσολυμίτικη Βιβλιοθήκη, τον Κωνσταντίνο Σάθα, συγγραφέα που ανακάλυψε το χειρόγραφο του Διγενή Ακρίτα της Τραπεζούντας και εξέδωσε το Χρονικό του Γαλαξειδίου, αλλά και τον ιστορικό Βασίλειο Μυστακίδη, μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη. Στο πρόλογο του πρώτου τόμου της Ελληνικής Βιβλιογραφίας, αναφέρει ότι η παρότρυνση για την συγγραφή του μεγάλου έργου έγινε από τον Αντιβασιλέα Γεώργιο Μαυροκορδάτο, ο οποίος ενδιαφερόταν να εκδοθεί μια τέτοια συλλογή.[4] Στο συγγραφικό του έργο χρησιμοποιεί ως γλώσσα την Μεσαιωνική Ελληνική και την Νεοελληνική, την οποία χρησιμοποιεί περισσότερο. Υπήρξε πρόεδρος της Έδρας Νεοελληνικών Σπουδών της ανωτάτης Σχολής Ανατολικών Γλωσσών, έπειτα από τον Εμμανουέλ Μίλλερ (Emmanuel Miller) και πριν από τον Γιάννη Ψυχάρη. Ο Αιμίλιος Λεγκράντ υποστήριζε ότι χανόταν ο πλουραλισμός των ελληνικών διαλέκτων με την επιβεβλημένη χρήση της Καθαρεύουσας, πράγμα που πιστεύει και ο συνεχιστής του έργου στην έδρα της Νεοελληνικής Φιλολογίας Γιάννης Ψυχάρης. Στο συγγραφικό του έργο, ο Λεγκράν διαχωρίζει το ελληνική-βυζαντινή φιλολογία από την ιονική φιλολογία των Ιονίων Νήσων, ίσως λόγω της σημαντικής λογοτεχνικής παράδοσης των νήσων αλλά και της απουσίας οθωμανικής κυριαρχίας. Έχει εκδώσει επίσης συλλογές για την αλβανική φιλολογία και λογοτεχνική παράδοση, ελληνογαλλικά λεξικά, γλωσσικά βοηθήματα για τα γαλλικά και τα ελληνικά, δημοσιεύσεις για την ελληνική και γαλλική ιστορία, θρησκευτικά βιβλία και άλλα συγγράμματα και μελέτες.