Το καραβάκι και τα ποιήματα

Το «καραβάκι» στις σχολικές αίθουσες και τα ποιήματα που μπήκαν στη ζωή πολλών μαθητών

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Ο Νοέμβριος 1920, με τις μεγάλες πολιτικές και πολιτειακές αλλαγές, έφερε στο προσκήνιο και σημαντικότατες αλλαγές για τον μαθητόκοσμο της χώρας. Εισήχθησαν επισήμως στη διδασκαλία νέα παιδαγωγικά τραγούδια με τον τίτλο «Τα Χελιδόνια», αποτέλεσμα συνεργασίας του μουσουργού Γ. Λαμπελέτ και του λόγιου Ζαχαρία Παπαντωνίου. Η έκδοση αφιερώθηκε στον αδελφό του ζωγράφο και καθηγητή ιχνογραφίας Αθανάσιο Παπαντωνίου, ο οποίος είχε αυτοκτονήσει δύο χρόνια νωρίτερα.
Μια νέα εποχή ανοιγόταν και ρίχνονταν στη λήθη τα άσματα του παρελθόντος, τα οποία επί μια ολόκληρη τριακονταετία ταλάνιζαν την παιδική ηλικία. Τι θα ένιωθαν άραγε τα παιδιά όταν μάθαιναν το περίφημο:
«Πριν του Μαίου το κάλος σβεσθή.
‘Οτ’ η νεότης γλυκά τραγουδεί,
Δότε τας χείρας φίλ’ εις χορόν.
Πριν του Μαγιού το φως γείν’ ωχρόν»
Ποιος ξέρει τι είχαν στο μυαλό τους οι σοφοί του κράτους όταν επέλεγαν τους στίχους του Αναστασίου Μάλτου, τους οποίους μελοποιημένους καλούνταν να τραγουδήσουν τα παιδιά:
«Ω πανάμωμε, ω πανάχραντε,
Γλυκειά παρθένε, Μαρία,
Μήτερ οσία, μήτερ αγία,
Δέου και ικέτευε υπέρ ημών»
Ή ακόμη όταν πίστευαν πως θα προσέλκυαν τις μαθήτριες στα σπορ με το «Άσμα μαθητριών», αγνώστου δυστυχώς ποιητού:
«Εις το στάδιον των φώτων
Κούφον αίρουσαι ταρσόν
Αι σεμναί καλλιδρομώμεν
Λαμπαδούχοι των Μουσών»
Άρα μπορεί εύκολα κανείς να κατανοήσει τη χαρά των παιδιών με την καθιέρωση των νέων τραγουδιών, αφού μπορούσαν πλέον να απολαμβάνουν τα μουσικά τους ταξίδια, με τους μαγικούς στίχους του Ζαχαρία Παπαντωνίου:
«Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;
Σε μάχεται η θάλασσα, δεν την φοβάσαι;
Ανέμοι σφυρίζουν και πέφτει νερό,
Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;»
http://mikros-romios.gr/